วันศุกร์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2557

(สิ่งที่รู้สึก・ω・พักนี้)
เรนะค่ะ(・ω・) 
ช่วงหลายๆวันมานี้คิดอะไรหลายอย่างมาก
ก็เลยตัดสินใจเขียนความรู้สึกทั้งหลายนั้นลงในนี้อีกครั้ง

เป้าหมายของพวกเราคือการทำให้ฝันของตัวเองเป็นจริง
เป็นพวกคุณทุกคนที่คอยให้กำลังใจ คอยสนับสนุนพวกเราเสมอมา
ดังนั้นพวกเราคิดว่าเราต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อพวกคุณให้ได้ ให้พวกคุณมีความสุข
ให้พวกคุณรู้สึกว่าเราอยากจะก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน
หลายต่อหลายสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด
อย่างการจบการศึกษาของเมมเบอร์ หรือการที่พวกเราไม่สามารถประกาศเล่นไลฟ์เพิ่มกันได้ก็ย่อมมีเกิดขึ้น
ถึงแบบนั้น ฉันกลับไม่รู้สึกว่านี่คือทางตัน แต่เป็นช่วงเวลาที่แสนสำคัญของพวกเรา
ที่จำเป็นต้องมี เพื่อที่จะก้าวหน้าไปอีกขั้น
เมมเบอร์ในวงมีการเปลี่ยนแปลงไปมากหลังจากการชัฟเฟิลกรุ๊ป นี่เป็นสิ่งที่รู้สึกได้ชัดเจนเมื่อขึ้นไปยืนบนเวที
ความเปลี่ยนแปลงช่างน่ากลัว และทำให้โศกเศร้า
แต่ก็จำเป็นเหมือนกัน ที่จะต้องสัมผัสมัน
การที่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้มันเจ็บปวดจริงๆ ทั้งพวกเราและทีมสตาฟก็กำลังคิดเรื่องเปลี่ยนแปลงกันอยู่
และแน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นจะไม่ทำลาย SKE ลงไปแน่นอน

เรายังต้องการอย่างแรงกล้าที่จะให้ผู้คนมากมายรู้จักเรามากขึ้นเรื่อยๆ
เรายังหวังให้ผู้คนทั้งหลายมาดูการแสดงสเตจหรือไลฟ์ของพวกเรา (TL note : ไหนไลฟ์...)
และเราก็อยากให้พวกคุณได้มีความสุข ที่เห็นพวกเรากางปีกบินขึ้นไปสู่เวทีที่ใหญ่ยิ่งขึ้น

ฉันรู้ค่ะ ว่าความเห็นของทุกคนนั้นไม่มีทางเหมือนกัน และความเห็นของพวกคุณนั้นก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังดี

หลายครั้งที่ความรู้สึกของพวกเราเมมเบอร์ ได้ถูกสื่อออกมาผ่านทางพวกคุณ
ฉันหวังนะคะ ว่าแม้แต่ในช่วงเวลานี้ พวกคุณจะยังคงเชื่อมั่นในตัวพวกเราและคอยสนับสนุนพวกเราอยู่
บางทีคงไม่่มีใครที่ไหนนอกจากไอดอลอีกแล้ว ที่จะกล้าขออะไรเห็นแก่ตัวแบบนี้
แต่จะทำให้เต็มที่ที่สุดเพื่อที่พวกคุณจะได้รู้สึกแบบนั้นกัน

ถ้าให้เดาตอนนี้พวกคุณคงรู้สึกไม่ดีกันอยู่แน่ๆ ทั้งเรื่องทัวร์และเรื่องกิจกรรมของวง SKE โดยทั่วไป
แต่ทัวร์ มันต้องมีเกิดขึ้นแน่ๆค่ะ ช่วยรอกันอีกซักนิดนะ
ฉันอยากที่จะลดระยะห่างที่อยู่ๆก็เพิ่มมากขึ้นนี้ให้ได้

ระหว่างที่คิดเรื่องพวกคุณมากขึ้น มากขึ้น ฉันก็จะพยายามให้มากกว่าเดิม
เพื่อที่จะได้เห็นสีหน้ายิ้มแย้มบนใบหน้าของทุกคน


(เร・ω・นะ)

วันจันทร์ที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2557

[SKE48] ข้อความสุดท้ายของมานัทสึ

"ค่ะ..วันนี้ก็จะจบการศึกษาจากSKE48แล้ว
ช่วงที่เข้าSKEมาเป็นช่วงเดียวกับที่ขึ้นม.ต้นพอดี
แรงบันดาลใจคืออะไรกันนะ..โดนคนถามมาเยอะแยะเหมือนกันว่า"ทำไมถึงมาออดิชั่นเข้าSKE?" เอาจริงๆ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ถึงเพื่อนจะเป็นคนชวนมาออดิชั่นด้วยกันก็เถอะ..แต่ก็..(หัวเราะ)
ฉันเป็นคนพูดต่อหน้าคนมากๆไม่เก่ง ก็ยังสงสัยว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไง

แต่ว่านะ คงเป็นเพราะเพือนๆรุ่นสองและทีมKIIที่ทำให้ฉันมาได้ถึงขนาดนี้
สิ่งเหล่านั้นทำให้ฉันเป็นตัวฉันอย่างทุกวันนี้ค่ะ

ถ้าไม่ใช่รุ่น2 ถ้าไม่ได้อยู่ในทีมKII คิดว่าตัวเองก็คงจะจบการศึกษาไปนานแล้วและไม่ได้มายืนอยู่่ตรงนี้
ตอนที่เราแสดงสเตจ Aitakatta (tln:สเตจแรกของทีมKII) ฉันได้รับตำแหน่งใน Nagisa no Cherry (tln:ตำแหน่งอัตจัง)
ฉันที่ไม่ได้เข้าใจความหนักหนาของมันแต่ก็แค่พยายามเต็มที่ที่สุด
ในช่วงนั้นเพื่อนๆที่แสดงร่วมกัน ทั้งมิเอปิ (tln:เน่ซัง) และคนอื่นๆก็คอยเฝ้ามองดูแลฉันอยู่เสมอ
ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้น ฉันคงจบการศึกษาไปนานแล้วค่ะ
ที่มาได้ถึงทุกวันนี้ต้องขอบคุณพวกเค้าจริงๆ

แล้วก็มีเรื่องราวเจ็บปวดอยู่มากมายด้วยเหมือนกัน
ผู้คนพากันเอาฉันไปเปรียบเทียบกับนู่นกับนี่ แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นเด็กดื้อ (หัวเราะ) ก็เลยไม่เก็บมาคิดอะไรมาก
สุดท้ายก็มาได้ถึงขนาดนี้ล่ะค่ะ

เวลาถูกถามว่า "คิดว่าได้ฝากอะไรให้SKE48ไว้บ้างไหม?"
ก็ตอบกลับไปทันทีไม่ได้เหมือนกันนะ
แต่ก็เชื่อว่า 5 ปี ใน SKE48ของฉันไม่ใช่สิ่งที่สูญเปล่า
ในทางกลับกันมันคือ "5 ปีแห่งปาฎิหาริย์"

จะพิสูจน์ว่า 5 ปีของฉันในSKE48ไม่ใช่อะไรที่ไร้ค่า และจะตอบแทนครอบครัว เพื่อนๆเมมเบอร์ สตาฟทุกคนที่คอยสนับสนุนฉันมาตลอดให้ได้ด้วยการสร้างทางเดินใหม่ของตัวฉัน เอง

ขอบคุณทุกๆคนที่คอยสนับสนุน SKE48 มุไคดะ มานัทสึ เสมอมาตลอด 5ปีนะคะ"