ตอนปิดเทอมคิดว่าจะแปลนู่นแปลนี่แต่สุดท้ายแล้วดันยุ่งกว่าตอนเปิดเทอมอีก
เลยไม่ได้แปลอะไรเลยค่ะ ทั้งๆที่คิดว่าจะแปลนู่นแปลนี่เยอะแยะ ;-;
เมื่อวาน(12/11/2013)เป็นสเตจวันเกิดหนูริอง
หนูน้อยชื่อเล่น(แอซมาเลี่ยน...)ยาวกว่าชื่อจริง(ริอง..)ที่น่ารักเด็ดเดี่ยว
เดินทางไกลจากเมืองเหนือฮอกไกโด มาตามหาความฝันถึงนาโกย่า ที่SKE48 :)
หนูริองถึงจะทำหน้ามึนๆ บอกว่าตัวเองเต้นไม่ค่อยเก่งแต่ก็เป็นเด็กจริงจัง ซื่อ และมุ่งมั่นไม่แพ้ใคร
ที่สำคัญคือมีพรสวรรค์และมีของไม่แพ้ใคร(นี่อวยยั้งง?)
เด็กแบบนี้อยากจะสนับสนุนต่อไปนะ >< จดหมายของคุณพ่อ-คุณแม่ อบอุ่นและกินใจมาก เลยเลือกมาแปลแซะเกลือออกจากบลอคค่ะ... ริองมีครอบครัวที่ดีจริงๆนะ
ผู้อ่าน : อุเมะโมโตะ มาโดกะ
ถึง ริอง
ริอง สุขสันต์วันเกิดครบรอบ17ปีนะ!
เมื่อปีที่ผ่านมานี้ทั้งสูงขึ้น(ถึงจะบอกว่าหยุดสูงแล้วก็เถอะ)
แล้วจิตใจของหนูก็ยังกว้างขวางขึ้นกว่าเดิม
หลังจากที่ออดิชั่นผ่านเมื่อหนึ่งปีก่อน ริองร้องไห้พลางบอกว่า
"ไม่อยากย้ายออกจากฮอกไกโด!"
แต่เสียงคุณพ่อที่ดังผ่านหูโทรศัพท์ว่า
"พูดอะไรของเธอ!? จะมายอมแพ้อะไรตอนนี้ เธอต้องไปนะ!"
ก็ทำให้ริองมุ่งมั่นขึ้นมาจนได้
พอถึงเวลาที่ต้องไปฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่อง
พวกเราก็ไปกลับรับส่งระหว่างสถานที่ซ้อมและที่บ้าน
แล้วริองที่เริ่มเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย
ก็ทำเป็นเข้มแข็งขึ้นมา พูดอะไรประมาณว่า "ริองไปคนเดียวได้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!"
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วจะเครียดมากเลยก็เถอะ ต้องทั้งขึ้นเครื่องบินคนเดียว
ทั้งค้างคืนในโรงแรมในเมืองที่ไม่แม้แต่จะคุ้นเคย
เพื่อที่จะไปห้องซ้อมให้ได้
ริองพยายามอย่างดีที่สุดแล้วจริงๆ
กับการที่ต้องจากไปทั้งๆที่ไม่มีโอกาสได้บอกลาเพื่อนๆซักคำ มันยากมากใช่ไหม
ทั้งหาโรงเรียนใหม่ ทั้งต้องหาห้องให้ริองอยู่ จองเที่ยวบินและโรงแรม..
ทั้งป่ะป๊ามะหม๊าสับสนมาก เหมือนหัวจะระเบิด
"เราต้องทำอะไรบ้างเนี่ย!? ต้องเริ่มยังไง!?" รู้สึกแบบนี้
แต่เรามั่นใจว่าหนูต้องทั้งกังวลใจและเครียดมากกว่าเราแน่ๆ ริอง
ในตอนนั้นกับการคิดว่าครอบครัวของเราจะต้องแยกจากกันมันเศร้ามากจริงๆ จนปะป๊ากับมะหม๊าร้องไห้กันแทบทุกวันทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
พวกเราต่างเป็นคนติดครอบครัว ดังนั้นไม่ว่าจะไปที่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด..
การต้องแยกจากกันนั้นเจ็บปวด แต่พวกเราคิดว่าประสบการณ์ในครั้งนี้จะทำให้ริองเข้าใจแจ่มแจ้งว่าชีวิตธรรมดาๆที่ริองเคยสัมผัสนั้นมันมีความสุขยังไง
หลังจากที่ริองเริ่มทำงานในฐานะ SKE48ก็เปล่งประกายอยู่เสมอ
พวกเรารอคอยที่จะได้ฟังเรื่องราวต่างๆจากหนูทุกครั้ง
แต่เรื่องยากลำบากก็มีเหมือนกันใช่ไหม?
พอริองบอกว่าในไกชิคอนเสิร์ท
"โดนธงฟาดที่จมูกจนเลือดไหลค่ะ แต่ก็ยังเต้นต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยรอยยิ้ม"
พวกเราถึงกับร้องไห้ แต่ได้เห็นริองที่เคยเป็นเด็กขี้แยร้องไห้ทุกครั้งที่เจ็บ
กลายเป็นเด็กที่เข้มแข็งแบบนี้
ก็รู้สึกขึ้นมาว่า ตอนนี้ริองเป็นไอดอลแล้วจริงๆ
มีครั้งนึงที่เครื่องจากฮอกไกโดมานาโกย่าเกิดดีเลย์ และริองไปถึงสนามบินตอนตีสอง
ติดต่อไม่ได้ทั้งทางโทรศัพท์และที่สนามบิน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เรากังวลจนรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะ!
ปะป๊าอยากมาดูริองเต้นในสเตจวันเกิดมาก ยกโทษให้เค้าด้วยนะที่มาไม่ได้เพราะติดงาน
ในMeigen Doujou ที่ริองถูกถามว่า "รักคุณพ่อมั้ย?"
และหนูตอบไปว่า "รักมาก!!"
ปะป๊าดีใจมากจนร้องไห้เชียวล่ะ
พวกเราภูมิใจที่เลี้ยงริองให้โตมาเป็นเด็กที่ซื่อตรงแบบนี้
หลังจากย้ายไปนาโกย่า ริองก็เริ่มคิดถึงพวกเรามากขึ้น ทำตัวเข้มแข็ง
ด้านนี้ของริองคล้ายกับปะป๊ามาก เราก็เลยเข้าใจได้ว่าริองคิดอะไรอยู่
ขอบใจนะที่คอยเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของปะป๊ากับมะม๊า
ลำบากน่าดูถ้าเกิดจะมาเพราะนี่มันก็ไกลอยู่ แต่ปะป๊าจะมาดูสเตจให้ได้!
แน่นอนว่าริองต้องยุ่งมากแน่ๆแต่ดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วก็พอมะม๊าไปหาเมื่อไหร่
ก็อย่าลืมไปอ้อนหน่อยล่ะ!
หลังจากที่เลื่อนขึ้นทีม ริองเต้นไม่ได้และลำบากมากกับการจดจำอะไรใหม่ๆมากมาย
แต่รุ่นพี่ทั้งหลายก็ยังช่วยสอนนู่นนี่ให้ริองอย่างกระตือรือร้น
พวกเราจำได้ชัดกับตอนที่ริองมาบอกว่า
"ทุกคนดูแลหนูดีและอ่อนโยนมากๆเลยค่ะ SKEเนี่ยมีแต่คนดีๆทั้งนั้น จริงๆนะ!!"
เพราะSKEเป็นวงแบบนี้แหละ ที่ทำให้ริองพยายามอย่างเต็มที่มาได้ถึงตอนนี้
และพวกเราเชื่อว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ริองก็จะผ่านมันไปได้
การที่ริองได้อยู่ ณ ตรงนั้น ในวันนี้
ต้องขอบคุณแรงสนับสนุนและเสียงเชียร์จากแฟนๆทุกคน
ทั้งเหล่าเมมเบอร์และสตาฟ
ขอให้มุ่งหน้าต่อไปอย่างเป็นตัวของตัวเองโดยไม่ลืมความรู้สึกขอบคุณนี้นะ?
ถึงตัวจะห่างไกล แต่พวกเรายังอยู่ด้วยกันเสมอ
จาก ปะป๊าและมะหม๊า
credit : mahoushoujoari
สุขสันต์วันเกิดหนูริอง♥
