[Trans] Nikkan sports มัตสึอิ จูรินะ : ที่ระลึกแด่การจบการศึกษาของอัตจัง

ถ้าไม่มีเย็นวันนั้นฉันคงไม่ได้เป็นฉันในวันนี้ นี่คือคำพูดแสดงความรู้สึกขอบคุณจากใจของ SKE48 มัตสึอิิ จูรินะ (15)
ที่มีให้กับมาเอดะ อัตสึกะ ซึ่งใกล้จะจบการศึกษาจากAKB48ในอีกไม่นานนี้
เมื่อปีที่แล้ว ที่จูรินะถูกชวนไปค้างคืนที่บ้านของมาเอดะ
พวกเธอได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์การเผชิญกับแรงกดดันอันหนักอึ้งในฐานะเอสของวง

ยังไม่รู้สึกเลยค่ะ ว่าเดี๋ยวมาเอดะซังก็จะไม่อยู่แล้ว

จูรินะกล่าว ครั้งแรกที่พวกเธอเจอกันคือในปี 2008 ระหว่างการฝึกซ้อมของซิงเกิล Oogoe Diamond ของ AKB48  ก่อนที่SKE48จะเปิดตัว ในตอนนั้นจูรินะถูกเลือกเป็นเซนเตอร์ของAKB48 ในขณะที่มาเอดะถือว่าเป็นหน้าตาของAKB48อยู่แล้ว.
「สำหรับฉันเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ ดูสำรวม และจำได้ว่ามีออร่าพิเศษลึกลับบางอย่างแผ่ออกมา 」

เวลานั้น จูรินะในวัย11ขวบก็รับรู้ถึงมาเอดะภายใต้แสงไฟสาดส่อง
สำหรับจูรินะแล้ว "บางอย่าง"ที่เธอสัมผัสได้คือสำนึกในฐานะมืออาชีพของมาเอดะ
แต่ถึงแบบนั้น แม้ในทุกวันนี้มาเอดะก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นรูปธรรมที่ทำให้เห็นว่าได้พยายามอย่างมากมาชัดเจน

มันไม่ใช่อะไรที่เธอจะแสดงออกมาให้เห็นนะ แต่ฉันรู้ว่าจริงๆแล้วข้างในน่ะ เธอกดดันมากๆ
เป็นคนที่งานยุ่งยิ่งกว่าใคร เจ้าตัวต้องล้ามากแน่ๆและมีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่เธอมาฝึกด้วยกันไม่ได้
เธอมักจะบอกว่า "ทำไม่ได้หรอก จำไม่ได้ค่ะ"เสมอ แต่เมื่อไหร่ที่ขึ้นไปอยู๋บนเวที เธอก็ทำได้เสมอ
และฉันก็คิดว่า "เท่สุดๆ" "สมแล้ว(ที่เป็นอัตจัง)"

จูรินะเฝ้าไล่ตามตัวตนที่มั่นคงและไว้ใจได้นี้มาตลอดสี่ปี

เป็นช่วงโปรโมท Heavy Rotation ที่ฉันคิดว่าเธอเจ๋งที่สุด มาเอดะซังล้มป่วยและไม่สามารถมาแสดงได้

เพราะงั้นฉันเลยถูกสั่งทันทีทันใดว่า "ไปเต้นแทนหน่อย" ก็จำท่าเต้นของเธอได้แล้วนะแต่สุดท้ายมาเอดะซังก็บอกว่า "ฉันจะขึ้น" แล้วเธอก็ขึ้นไปแสดงจริงๆ
พอเห็นแบบนั้นแล้ว ฉันก็คิดในใจว่า "เค้าต้องทำได้แน่ๆ" หลังจากนั้นก็หลายต่อหลายครั้งเลยที่ฉันโดนบอกให้ไปเต้นแทนเธอ
แต่ยังไงก็จะใจเย็นและมั่นใจเสมอว่า "นี่น่ะ มาเอดะซังนะ เจ้าตัวต้องมาแน่ๆ"
สุดท้ายก็ไม่มีซักครั้งเลย ที่ฉันต้องไปเต้นแทนเธอจริงๆ

ความทรงจำประทับใจที่สุดที่จูรินะมีกับมาเอดะ คือการที่เธอถูกมาเอดะชวนไปนอนค้างที่บ้านเมื่อปีก่อน

ฉันว่ามาเอดะซังน่ะ นานๆครั้งมาก หรือแม้แต่ไม่เคยเลยที่จะชวนรุ่นน้องไปค้างที่บ้าน
เพราะแบบนั้นฉันเลยดีใจมากๆ ทาคามินะซังก็ออยู่ที่นั่นด้วย พวกเราก็ไม่ได้ไปทำอะไรกันมากหรอก
ก็แค่ทานข้าวเย็นด้วยกันแล้วก็นอนค้างคืนด้วยกัน! 

ทั้งสามร่วมแลกเปลี่ยนปัญหาและความกังวลใจเกี่ยวกับวงของตนด้วยกัน
พวกเธอเปิดอกพูดคุยทุกอย่างหรือแม้แต่จุดอ่อนให้กันและกันฟัง

ฉันเชื่อนะว่ามันมีบางเรื่อง ที่คุณไม่มีทางเข้าใจหรอกถ้าไม่ได้เป็นเซนเตอร์
ฉันเป็นเซนเตอร์ของSKE และมั่นใจว่าต้องลำบากกว่านี้แน่ๆถ้าคุณเป็นเซนเตอร์ของAKB
เมื่อไหร่ที่ได้มองไปยังมาเอดะซังก็จะคิดเสมอว่าที่ฉันกำลังเผชิญอยู่น่ะ มันเป็นเรื่องเล็ก
ทำให้รู้สึกขึ้นมาเลยว่า "ยังต้องพยายามอีกเยอะเลย กว่าจะถึงขีดจำกัด"
เพราะแบบนั้น ฉันต้องพยายามให้เต็มที่เหมือนกันค่ะ!

เครดิต : sakaeandfrog